Hoe vaak train je vanuit slechte posities?
Als je een worp traint, heb je dan al de juiste kumi-kata? Of heeft de ander een dominante grip en duwt jou voorover?
Als je een houdgreep maakt, ligt uke dan al op zijn rug? Of lig jij in een houdgreep en moet je eerst ontsnappen?
Niet altijd de eenvoudige weg kiezen
Vaak trainen we in ‘gemakkelijke’ situaties. Dat is natuurlijk een fijne uitgangspositie. Uke laat toe dat jij vastpakt zoals jij wilt, laat zich verplaatsen zoals jij wilt en vervolgens maak jij een fantastische worp. Hoe vaak gebeurt dit in de praktijk?
Meestal moet je moeite doen voor een goede pakking of is de ander jou voor met vastpakken. Hoe ga je daar mee om?
Beginnen in slechte posities
Ik train graag vanuit moeilijke situaties. Zo leer ik om in lastige omstandigheden kalm te blijven en ontsnappen uit slechte posities. Omdat ik niet in paniek raak, kan ik meer risico’s nemen. Ik vertrouw erop dat mocht het misgaan, ik het tij weer kan keren.
Het is belangrijk dat je geen angst hebt. Als je niet bang bent voor slechte posities en durft te vallen, kun je vrij bewegen. Je gaat niet krampachtig judoën, maar beweegt met de juiste spanning en zoekt naar mogelijkheden.
Slechte posities trainen
Laat als uitdaging uke een houdgreep, verwurging of armklem vastpakken. Oefen vervolgens als tori in overleven en ontsnappen. Doe dit met partners die je vertrouwt. Zij zetten de verwurging/armklem rustig aan of voeren alleen controle uit, terwijl jij leert.
Begin ook eens als de ander een goede kumi-kata heeft en jij nog niet vast hebt gepakt. Of bijvoorbeeld met een arm ingesloten. Of verzin andere reële situaties in nage-waza, waarbij je in een slechte positie begint.
Uke moet als een goede coach jou precies voldoende weerstand geven. Later kun je de realiteit en intensiteit opvoeren. Gebruik in randori alleen ontsnappingen als je ze goed beheerst. Je wilt niet een arm blesseren, omdat je te laat aftikte tijdens het ontsnappen uit jūji-gatame.
Laat je niet eenvoudig in slechte posities dwingen
Vroeger liet ik me eenvoudig in slechte posities dwingen tijdens het trainen. Na een week training van Craig Jones tijdens Leglock Extravaganza wil ik dit tegenwoordig voorkomen.
Het trainen vanuit slechte posities is goed, maar je moet tijdens randori een goede positie niet zomaar opgeven. Je creëert zo slechte gewoonten. Beter begin je vanuit de slechte positie. Laat bijvoorbeeld uke een houdgreep, verwurging of armklem pakken en begin vanuit daar met de randori. Uiteindelijk willen we trainen in het altijd verbeteren van onze positie.
Voel je comfortabel in slechte posities
Train dus regelmatig vanuit ongunstige situaties. Begin in de slechte positie. Zorg dat je kalm blijft en naar een betere positie werkt. Op deze manier kun je tijdens randori meer risico nemen, want je raakt niet in paniek als je na een mislukte actie in een slechte positie belandt.
Ben je op zoek hoe je kunt overleven in slechte posities? Ik vind de ideeën van Priit Mihkelson erg interessant.
Gaaf artikel.
Zet flink aan het denken.
Lijkt wel dat het hier om zeer uiteenlopende zaken tegelijk gaat:
Nage waza:
-vooral tegen kinderen of kleinere randori partners lijkt het goed om ze hun favoriete grips te geven en ze te laten aanvallen en dan kijken hoe deze aanvallen verstoord kunnen worden, me een paar keer laten werpen zodat ik beter begrijp hoe de opbouw in de grips en aanvallen zijn en dan opnieuw doen.
Zij worden beter in aanvallen en ervaren succesbeleving met een groter iemand werpen, ik wordt beter in herkennen en verdedigen en overnemen.
-omdat iedere val een reset in grips is kan dit veel en vaak gedaan worden in 1 trainings sessie
Er zijn niet enorm grote risicos omdat het ergste is dat men valt.
En zelfs de beste ter wereld hebben niet altijd direct hun favoriete pakking of hebben die de hele randori sessie lang door.
Dus vechten voor kumi kata en uit slechte kumi kata komen lijkt iets wat al automatisch gebeurt in nage waza.
Osae komi waza:
Ik persoonlijk begin in Judo bijna altijd in bokje/turtle en laat de ander me dan aanvallen, dan probeer ik over te nemen en zelf bovenop te komen voor aanval.
Bij mensen die minder vaardig zijn kan het goed zijn om ze de aanval grotendeels al op te laten zetten en dan in een later stadium de verdediging te gebruiken (elleboog laten scheiden van lichaam en dan pas proberen te counteren bijvoorbeeld).
M.b.t. kansetsu waza vind ik dit oefenen van ontsnappingen allemaal erg eng worden.
Als iemand vaardig genoeg is om de verdedigingen te bypassen, de arm te isoleren en los te maken dan lijkt het naief en zeer gevaarlijk om te denken dat deze persoon de arm ook niet kan overstrekken.
Hoop mensen raken gewend aan trainingspartners die de armklem heel langzaam inzetten en ze nog ontsnappingen kunnen proberen waardoor ze in wedstrijden zich verwonden doordat de ander heel snel inzet.
https://www.youtube.com/watch?v=ZAx_oDrGZAQ
Voorbeeld
Dean Lister heeft stel blessures door die stijl van late ontsnappingen.
Ik zelf klop direct af als de hand van mijn aangevallen arm los komt.
Pritt zijn ontsnappingen lijken enkel en alleen in BJJ te werken omdat ze je in osae komi vasthouden en je niet leert te ontsnappen maar alleen de opbouw naar een submissie tegenhoudt.
Zelfs in BJJ regels verliest je hiermee op punten.
Het gaat om het principe met verschillende toepassingen.
Ben het met je eens dat je goed op moet passen met armklemmen en verwurgingen. Nu ik meer geleerd heb over armklemmen (vroege verdedigingen, late verdedigingen), weet ik meer over hoeveel ’tijd’ ik nog heb. Als ik voel dat de ander een goede armklem heeft of ik twijfel, dan tik ik nog steeds direct af. Ik kan nu wel een slechte armklem herkennen en niet direct aftikken.
Ik adviseer ook niet om late ontsnappingen in wedstrijden te doen. Je kunt beter voorkomen of vroeg ontsnappen! 😉 Het is vooral dat je door het trainen van late ontsnappingen beter begrijpt wat een armklem maakt of breekt. Als uke weet je dan wat je moet voorkomen en als tori leer je welke controle je nodig hebt voor een goede armklem. Het niveau van de ‘aanval’ gaat omhoog als de verdediging beter is.
Tot hoeverre is het verstandig ontsnappingen te trainen terwijl deze niet toepasbaar of heel gevaarlijk zijn in competities?
Dit was iets wat me bij BJJ al erg bijbleef nadat ik een aantal mensen zich ernstig had zien bezeren doordat ze late ontsnappingen probeerden in plaats van als een gek af te kloppen en de wedstrijd als verloren te beschouwen.
Hitchhiker escape heb ik nog wel eens in soft sparren gedaan.
Maar realiteit lijkt dat als iemand zo slecht is dat ik die kan doen hij/zij in eerste instantie niet mijn arm kan krijgen en losmaken als ik serieus doe.
En dat als iemand goed genoeg is om mijn arm zo te controleren dat die mijn pols los kan weken ik ook de hitchhiker niet kan doen.
De hitchhiker proberen kan daarnaast 99 keer goed gaan maar de keer dat het fout gaat heb je blessure en kan je mogelijk jaren later nog steeds hier last van hebben.
In die zin lijkt het verstandiger om de (helaas) beperkte trainingstijd te investeren in preventie en vroege ontsnappingen waarbij er niet gelijk een man overboord is als het mislukt en er nog genoeg tijd is om af te kloppen.
Dergelijke problemen zijn waarschijnlijk het beste zichtbaar in grappling waar mensen uit heel hooks proberen te ontsnappen en zich ernstig kunnen blesseren.
Tegelijkertijd doordat mensen behendiger zijn in heel hooks ontsnappen probeert tori de klem sneller aan te zetten :O :O
Dit leidt tot allemaal erg schokkende situaties (zal de link besparen).
Een mentaal model voor jezelf trainen dat je ontsnappingen tot een bepaald niveau probeert en daarna de zaak als verloren beschouwt met een hoop room for error en reactietijd voor tori en de scheids om de tap waar te nemen lijkt gezonder en ook beter om aan jongeren te leren.